فرخنده میلاد هشتمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت بر تمامی مسلمانان مبارک باد

از ویژگیهای منحصر به فرد امام همچون علم ، تواضع ، ادب و اخلاق نیکو است
مسلمانان جهان درسال 148 هـ ق، هدیه ای بزرگ و الهی را از سوی خدای تبارک و تعالی دریافت نمودند و آن میلاد هشتمین حجت خدا بود، نام مبارک ایشان علی، لقب مشهور آن حضرت، رضا و کنیه معروف ایشان، ابوالحسن است. پدر بزرگوارش، امام موسی بن جعفر(ع)، هفتمین امام شیعیان و مادر آن حضرت بانویی پاکدامن و پرهیزکار به نام تکتم که بعدها طاهره نامیده شد. همسر مکرمه حضرت رضا علیه السلام اُمّ ولًد مادر امام جواد (ع) است.
علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن الحسین بن علی ابی طالب(ع) هشتمین امام شیعیان، در مدینه در روز پنجشنبه یا جمعه دیده به جهان گشود ، و در طوس وفات یافته است.
کنیه های آنحضرت ابوالحسن و ابوعلی و لقبهای ایشان رضا، صابر، زکی، ولی، فاضل، وفی، دیق،رضی، سراج الله، نورالهدی، قره عین المؤمنین، مکیده الملحدین، کفوالملک، کافی الخلق، رب السریر، و رئاب التدبیر که البته مشهورترین لقب وی «رضا» است و گفته میشود«وی از آن روی رضا خوانده شد که در آسمان خوشایند و در زمین مورد خشنودی پیامبران خدا و امامان پس از او بود.
آنحضرت پنج پسر و یک دختر به نامهای محمد قانع، حسن، جعفر، ابراهیم، حسین و عایشه داشتند که البته در شمار و اسامی فرزندان امام(ع) نیز اختلاف وجود دارد.
از ویژگیهای منحصر به فرد امام همچون علم ، تواضع ، ادب و اخلاق نیکو است همچنین به نقل از ابراهیم بن عباس ایشان هرگز با سخن به هیچ کس جفا نکرد و کلام کسى را نبرید تا مگر شخص از گفتن باز ایستد و حاجتى را که مىتوانستبرآورده سازد رد نمىکرد، پاهایش را دراز نمىکرد و هرگز روبهروى کسى که نشسته بود، تکیه نمىداد و هیچ کس از غلامان و خادمان خود را دشنام نمىداد ،هرگز آب دهان بر زمین نمىافکند و در خنده اش قهقهه نمىزد بلکه تبسم مىنمود.
همچنین مامون پسر عموی ایشان و خلیفه عباسی، امام را اینگونه توصیف نمودند: کسی بر روی زمین باقی نمانده که به لحاظ فضیلت و پاکدامنى از او وضع روشنترى داشته و یا به لحاظ پارسایى، زهد در دنیا و آزادگى بر وی فزونى گرفته باشد، کسى از او بهتر جلب خشنودى خاص و عام را نمىکند و نه در برابر خدا از وى استوارتر کسى دیگر یافت میشود.
علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن الحسین بن علی ابی طالب(ع) هشتمین امام شیعیان، در مدینه در روز پنجشنبه یا جمعه دیده به جهان گشود ، و در طوس وفات یافته است.
کنیه های آنحضرت ابوالحسن و ابوعلی و لقبهای ایشان رضا، صابر، زکی، ولی، فاضل، وفی، دیق،رضی، سراج الله، نورالهدی، قره عین المؤمنین، مکیده الملحدین، کفوالملک، کافی الخلق، رب السریر، و رئاب التدبیر که البته مشهورترین لقب وی «رضا» است و گفته میشود«وی از آن روی رضا خوانده شد که در آسمان خوشایند و در زمین مورد خشنودی پیامبران خدا و امامان پس از او بود.
آنحضرت پنج پسر و یک دختر به نامهای محمد قانع، حسن، جعفر، ابراهیم، حسین و عایشه داشتند که البته در شمار و اسامی فرزندان امام(ع) نیز اختلاف وجود دارد.
از ویژگیهای منحصر به فرد امام همچون علم ، تواضع ، ادب و اخلاق نیکو است همچنین به نقل از ابراهیم بن عباس ایشان هرگز با سخن به هیچ کس جفا نکرد و کلام کسى را نبرید تا مگر شخص از گفتن باز ایستد و حاجتى را که مىتوانستبرآورده سازد رد نمىکرد، پاهایش را دراز نمىکرد و هرگز روبهروى کسى که نشسته بود، تکیه نمىداد و هیچ کس از غلامان و خادمان خود را دشنام نمىداد ،هرگز آب دهان بر زمین نمىافکند و در خنده اش قهقهه نمىزد بلکه تبسم مىنمود.
همچنین مامون پسر عموی ایشان و خلیفه عباسی، امام را اینگونه توصیف نمودند: کسی بر روی زمین باقی نمانده که به لحاظ فضیلت و پاکدامنى از او وضع روشنترى داشته و یا به لحاظ پارسایى، زهد در دنیا و آزادگى بر وی فزونى گرفته باشد، کسى از او بهتر جلب خشنودى خاص و عام را نمىکند و نه در برابر خدا از وى استوارتر کسى دیگر یافت میشود.